ฉันได้แต่สงสัย ถึงความหมาย
ในชีวิตของฉันที่เหมือนบางอย่างมันขาดหาย
นับไม่รู้กี่ครั้งที่ใจของฉันมันแตกสลาย
ต้องการแค่ใครสักคนที่อยู่ตรงนี้
ที่อยู่กับฉันที่บอกกับฉันว่าไม่เป็นไร
เมื่อวานมันอาจจะยากแต่บอกฉันทีว่าไม่เป็นไร
วันนี้มันอาจจะยากแต่บอกฉันทีว่าไม่เป็นไร
พรุ่งนี้มันอาจยิ่งยากแต่บอกฉันทีว่าไม่เป็นไร
ช่วยย้ำกับฉันสักครั้งว่าอีกไม่นานจะผ่านมันไป
ห่างแสนไกล นานเท่าไรแต่ฉันไม่เปลี่ยน
ในวันที่ฟ้าเทาไม่มีแสงใด
แค่มีคนหนึ่งเท่านั้นพาฉันก้าวไป
แค่นั้นมันก็พอ ที่ฉันนั้นอยากขอ
สักคนที่ปลอบโยนหัวใจ
วันที่โลกนี้ ดูเหมือนว่าใจร้าย
เธอยังมีฉันคนหนึ่ง ที่คอยเข้าใจ
คนที่จะโอบกอด คนที่ไม่จากไปไหน
ไม่เคยลืมสัญญา จะไม่ทิ้งกัน
ที่พูดไว้ตอนนั้นยังจำได้มั้ย
คำสัญญาที่เคยสัญญากันเอาไว้
จะร้ายหรือดีแค่เรายังกอดคอ
แม้ทุกคนในโลกหันหลังให้ฉันมีเพื่อนเท่านั้นพอ
จะผิดจะพลั้งไปสักเท่าไหร่อภัยให้เพื่อนได้เสมอ
จะไกลจะห่างกันนานเท่าไหร่แต่เพื่อนคือเพื่อนกันเสมอ
ต่อให้กาลเวลาจะพาเราไกลแต่ใจยังผูกกัน
ดั่งสัญญญาคำนั้นที่บอกเอาไว้ว่าเพื่อนไม่ทิ้งกัน
ห่างแสนไกล นานเท่าไร แต่ฉันไม่เปลี่ยน
ในวันที่ฟ้าเทาไม่มีแสงใด
แค่มีคนหนึ่ง เท่านั้นพาฉันก้าวไป
แค่นั้นมันก็พอ ที่ฉันนั้นอยากขอ
สักคนที่ปลอบโยนหัวใจ
วันที่โลกนี้ ดูเหมือนว่าใจร้าย
เธอยังมีฉันคนหนึ่ง ที่คอยเข้าใจ
คนที่จะโอบกอด คนที่ไม่จากไปไหน
ไม่เคยลืมสัญญา จะไม่ทิ้งกัน
ในวันที่ฟ้าเทาไม่มีแสงใด
แค่มีคนหนึ่งเท่านั้นพาฉันก้าวไป
แค่นั้นมันก็พอ ที่ฉันนั้นอยากขอ
สักคนที่ปลอบโยนหัวใจ
วันที่โลกนี้ ดูเหมือนว่าใจร้าย
เธอยังมีฉันคนหนึ่ง ที่คอยเข้าใจ
คนที่จะโอบกอด คนที่ไม่จากไปไหน
ไม่เคยลืมสัญญา จะไม่ทิ้งกัน
ต่อให้กาลเวลาจะพาเราไกลแต่ใจยังผูกกัน
ดั่งสัญญญาคำนั้นที่บอกเอาไว้ว่าเพื่อนไม่ทิ้งกัน